BABA BERTAL’A…

Dersim’in simge isimlerinden Bava Bertal’ı  Hakk’a yürüyüşünün 1. yıl dönümü nedeniyle saygıyla anıyoruz. Nurettin Aslan’ın Bava Bertal için yazdığı yazıyı yayınlıyoruz…
Dersim’in simge ismi Bava Bertal, bundan 1 yıl önce 21 Nisan 2013 tarihinde Hakk’a yürümüştü. Hakk’a yürüyüşünün 1. yıl döneminde kendisini saygı ve sevgiyle anıyoruz.

Ti ma viri dera! Seni Unutmadık!
Dersimnews.com

__________________________________

BABA BERTAL’A 

DELİSİNE, DİVANESİNE DEGER VEREN BİR HALK BE BAHT DEGİLDİR… 

Nurettin ASLAN 

Gece uyku düşmedi gözlerime. Oysa yorgundum yatağa uzandığımda gözlerim ile bedenim uykuya teslim olacağını düşünmüştüm. Olmadı… uyku beni terk edip başını aldı gitti. Kalktım, evimin balkonuna çıkıp şafak vaktini bekledim.

Ehhhh, bahar ayındayız. Bahçemde çiçeklerin kokusu nefesime karışıp çigerlerime doluyor. Şafak vaktiyle kuşlar uyanacak çeşit çeşit ötüşleriyle hiçbir sanatçının besteleyemedigi ötüşleriyle bir koro halinde seslerini kulaklarıma dolduracaklar. Bugün kuşların ötüşlerini ilk ben duyacağım.

Sokakta sarhoşların nara sesleri gecenin sessizligine düşüyor. Kimi sevinçten kimi kederden içmiştir. Sağa sola yalpalayan adamın birı sarhoş. Şu an sokak lambalarının solgun işıkları altında bir o yana bir bu yana sendeleyerek yürüyor. Adam kendi kendisiyle,  ne söyledigini kendisininde anlamadığı sözler ile konuşuyor.

Birden anımsadım, bugün BABA BERTAL’IN Dersim’i terk edip gittigi gün.

Sigara yaktım, bir kadeh rakı doldurdum senin için şerefine içiyorum BABA BERTAL…

Bilirimki, Dersim’in kutsal topraklarının kadir bilen insanları seni unutmadı. Gittigin günden bu yana özlem ile seni arar ve anar.

Divanesine, delisine sevdasına aşık ve deger veren bir halk büyüktür. Dersim seni unutmadı, ben unutmadım sizleri. Sewuşen, Alibek, Kazım, hepiniz bu gecenin karanlığında bana konuksunuz. Bazen kahkaha dolusu güler, bazen hüzündeyim.

Kadehimi sizin için kaldırıyorum.

Şerefinize….

Gittiginde sana yazdığım mektubu tekrardan okuyorum şimdi. Hüzün konuktur şu an gözlerime… bugün sizler ileyim, MUHABETİNİZE…..

GÜLE GÜLE BABA BERTAL… 

Şimdi söyle Baba Bertal, bu oldumu hiç. Neden çekip gittin. Böylesine bir gidiş mi olur.  Hiç arkana bakmadan, son bir kere cigara yakmadan, elini havaya kaldırıp bir o yana bir bu yana sallamadan, son bir kahkaha dolusu gülüşünü geride bırakmadan, son bir kere kaytan bıyıklarını burmadan sende çekip gittin öncekiler gibi.

Şewuşen ile birlikte buluşacağın bütün divanelerimize selamlarımı söyle. Bol haber götür kendinle güzel Dersim’imize ilişkin. Sizler çekip gittikçe Dersim’in sokaklarının nasılda boynu bükük ve yetim kaldıklarını anlat uzun uzun. Bilgece bir Dersim muhabetine tutunun birlikte. Dem olsun. Kahkaha dolusu gülüşlerinizi birleştirip salın bize.

Ben seni hiç tanımadım Baba Bertal. Yemin etmiştim, sürgünlüğüm bittiğinde güzel memleketime döndüğümde ilk fırsatta gelip seni görecek ellerinden öpecektim.

Benim sürgünlüğüm bitmedi. Sen ise beni beklemeden yüreğime acı, gözlerime yaş düşürerek çekip gittin.

Ama ben seni kendim kadar tanıdım. Sorduklarım seni anlattılar bana. O kadar çok anlattılar ki dolu dolu seni yaşadım.

Dersim’in Delilerin de ölümsüzleşesin diye seni yazdım sayfa sayfa. Yazarken sen oldum, eğer sen olmasaydım  yazamazdım. Oturduğum masada önümde ak kağıt ve elimdeki kalem ile kendimi sana katarak senin ile adım adım yürüdüm, cigara yaktım, restorana girip kimseye danışmaksızın  rakı içtim, yemek yedim, para aldım, dualar ettim, küfürler savurdum, kahkaha dolusu gülüşler saldım, bağırdım, çağırdım, alıp başımı gittim, küstüm…

Yani, ben yazdığım bütün divanelerimiz ile siz oldum.

Şimdi oturduğum yerde hepiniz bir filmin şeridi gibi gözlerimden akıyorsunuz.  Gözlerimden yaş düşüyor ak kâğıdın üzerine. Çünkü siz benim ve Dersim’lilerin özgür birer değeriydiniz.

Hasta olduğunu sevgili Hüseyin Aygün’ün paylaşım sitesinde yayınladığı haberinde okudum. Bilki onu da delilerime ekleyeceğim. Çünkü siz kadar açık, siz kadar cesur, siz kadar konuşkan, siz kadar memleketini seven.

Geçmiş olsun dileklerimi sundum sana. Uzun ömürler diledim, Mameki sokakları öksüz kalmasın diye. Sen duymadın benim dileklerimi. Yayına düştükten birkaç saat sonra sen çekip gittin. Gidişinin haberi tez elden  yayıldı yayla yayla.

Önümdeki masaya fotoğrafını bırakmış sana bakıyorum şimdi, gülümsüyorsun.

Ama Pirim bil ki Jaru Diyar’ların memleketinin insanı Dersimliler yığın yığın geldiler seni yolculamaya. İşte bundandır benim memleketime sevgim, bundandır insanlarıma düşkünlüğüm, kadir kıymet bildiklerinedir. Munzurun paklığına,  Düzgün Baba’nın yüceliğine yakışmış insanlarım benim. Xızır güzelliklerini bozmasın.

Yaşam ile ölümü bilirim Pirim. Birbirinden ayrılmaz iki parça iki kardeştirler. Bil ki, bilerek yada bilmeyerek dolu dolu yaşayıp Dersim’lilerin yüreğine taht kurdun sen.

Bazı ölümler rüzgarın önüne katıp savurduğu Kenger yaprağına benzer. Bazı ölümler ise, bir dağın devrilişi gibidir. İşte sen o dağın yıkılışından gittin. Arkandan büyük bir boşluk bırakarak.

Pirim, sana güle güle demeden önce çekip giden bütün divanelerimize selamlarımı götür kendinle. Ellerinden öptüğümü söyle. Kendinize iyi bakasınız boynu bükük kalmayasınız diye, orada bir Dersim yaratın. Bilin ki, Dersim toprağı sizsiz yetim kaldı. Ne yapalım yaşam ile ölümün kardeşliğine kurbanız hepimiz.

Şimdi, Mameki sokakları seni arar, insanları seni özler.

Sana söz Pirim. Sürgünlüğüm bittiğinde gelip toprağını öpüp mum yakıp bir çift gözyaşı bırakacağım toprağın tatlı tenine…

 ELLERİNDEN ÖPERİM… 

GÜLE GÜLE BABA BERTAL…