Dersim’e Sahte Özür, Maraş’a Jandarma Dipçiği…

Daha birkaç gün öncesinde 1937–38 de Dersim’de devletin ordusuyla yaşattığı soykırıma varan katliama karşı hükümetin başı olarak özür (!) dileyen, hatta başkalarını da özür dilemeye davet eden Başbakan RTE ve onun bakanları Maraş’ta jandarma dipçiği, göz yaşartıcı bombalar kullanmaktan geri kalmadılar.

sabahın bir sahibi var
sorarlar bir gün sorarlar
biter bu dertler acılar
sararlar bir gün sararlar
Ruhi SU

1978 yılında yaşanmış olan Maraş katliamının 33. yıldönümü anma etkinlikleri hükümetin başı Başbakanın, İçişleri Bakanının ve Maraş Valisinin bir dizi yasak ve engellemeleriyle karşılaştı.

33 yıl önce yaşanan insanlık dışı katliamı yerinde protesto etmek, katliamı kınamak ve Maraş halkının acısına ortak olmak üzere yurtiçinden ve yurtdışından Maraş’a gitmek isteyen yüzlerce kişi Maraş’a sokulmadı. Maraş ve ilçelerinde, şehirlerarası karayollarında adeta olağanüstü hal, savaş hali uygulamalarına örnek olacak şekilde yüzlerce asker polis barikatlarla karşılaşıldı. 33 yıl önce katliama seyirci kalan, kimi zaman destek veren askeri birlikler tek amaçları ölenlerin ve yakınlarının acısını paylaşmak; bir daha böyle katliamlar yaşanmasın diye anma etkinliğine giden kitlenin karşısında etten duvarlar örmekle kalmadı, kimi zaman dipçikler, tazyikli su ve göz yaşartıcı bombalarla kitleye saldırdı. Kitlenin içinden kimi kişileri gözaltına aldı.

Daha birkaç gün öncesinde 1937–38 de Dersim’de devletin ordusuyla yaşattığı soykırıma varan katliama karşı hükümetin başı olarak özür (!) dileyen, hatta başkalarını da özür dilemeye davet eden Başbakan RTE ve onun bakanları Maraş’ta jandarma dipçiği, göz yaşartıcı bombalar kullanmaktan geri kalmadılar. Katliamcı devletin sadık birer temsilcileri olduklarını bir kez daha ispatladırlar.

Bu anlayışın sahipleri bugüne kadar her konuda ikiyüzlülüklerini, takiyyeciliklerini ustaca kullanmaya devam ettiler.
Bir yandan “Kürt Açılımı, ya da Kürt’lerin ve diğer azınlık gruplarının ve farklı inançtaki toplulukların tüm anayasal demokratik haklarını vereceğiz (!)” diyecekler.

Diğer yandan doğuda, güney doğuda, Kürdistan’da kimyasal silahlar, uçaklar, bombalarla toplu katliamlar gerçekleştirecekler…

Bir yandan “daha fazla demokrasi, insan hakları ve özgürlükler için mücadele ediyoruz” diyecekler..

Diğer yandan seçimle göreve gelmiş insanları, akademik mücadele içersindeki öğretim üyelerini, insanca ekonomik koşullarda yaşamak isteyen işçileri, topraklarını siyanürden, HES’lerden korumaya çalışan köylüleri, eşit ve parasız eğitim talebi olan öğrencileri, hukuk adamlarını, avukatları, yani hak arayan herkesi; anti-demokratik ve keyfi uygulamalarla gazeteci ve basın mensuplarını tutuklatacaklar.
Sadece 2009 yılından bu yana AKP hükümetinin zindanlara doldurduğu gazeteci sayısı 96’ya ulaşmıştır. Bu sayı dünya tarihinde görülmemiş en büyük basın mensubu kıyımı olma özelliğinin yanında ülkenin muhalif herkes için büyük bir cezaevine dönüştürülmüş olduğunun da en çarpıcı kanıtıdır.

Maraş katliamına dikkatlice baktığımızda günlerce süren katliamın öyle acı fotoğrafları var ki, bu fotoğrafların her biri büyük ızdıraplar verse de, unutmamak ve unutturmamak için bir iki örneğini anımsatmakta fayda var.

Katliam sırasında Yörükselim Mahallesi’nde faşist katillerin elinden kurtulmayı başarabilmiş ve komşusuna sığınmak isteyen 10 yaşındaki bir çocuğun onca yıllık komşuları tarafından eve alınmaması nedeniyle katledilmesini; bir Alevi’nin ağaca çivilenerek öldürülmesini; hamile bir kadının karnının satırla yarılması, karnındaki bebeğin (ceninin) katledilmesini; yine bir evde kaynar kazanda suya atılarak öldürülen bir çocuğun ve günlerce süren katliamda yitirdiğimiz yüzlerce insanın 33 yıl sonra dahi anılmasına bile tahammülü olmayan bir hükümetten, başbakandan, içişleri ve diğer bakanlardan dipçikten, göz yaşartıcı bombalardan başka ne beklenilebilirdi ki ? Olsa olsa AKP’nin takiyyeciliği ve samimiyetsiz olduğu bir kez daha tescil edilmiş oldu..

Bir vali düşünün ki, anma törenlerini “geçmişi hatırlamak istemiyoruz” gerekçesiyle yasaklıyor ve engelliyor.. Ama bu İçişleri Bakanı ve Vali efendi bilmelidirler ki, geçmişte yaşananların yeniden yaşanmamasının yolu “unutarak-unutturarak”, “anma etkinliğini” yasaklayarak değil, ancak ve ancak yüzleşmeyle mümkündür..

Bir başka açıdan sorunu kısaca irdelemekte de fayda görmekteyim.. Hal böyleyken AKP’nin sahte açılımlarına işbirlikçi, yalaka liberallerle birlikte kendisine sol diyen kimi çevrelerin de şakşakçılıkları son derece düşündürücüdür. Bu topyekün işbirlikçi liboşlar AKP’nin borazancılığını yapıp kamuoyuna yıllardır “demokratikleşiyoruz” söylemini enjekte etmeye çalışıyorlar.

Ve de işin acı yanlarından birisi de tüm bu olumsuz anti-demokratik ve faşizan hükümet uygulamalarına rağmen halen kimi entelektüel, aydın, yazar ve çizerin RTE’nin ve tüm AKP kadrolarının takiyye yaptıklarını, takiyye konusunda ne kadar becerili olduklarını fark etmemeleri, Dersim katliamını siyasi bir çekişme rantı olarak kullanmaya çalışmasını görmemiş olmaları; Dersim katliamı nedeniyle özür dileyen RTE’nin Dersim’in insansızlaştırılması projesinin kararlı bir uygulayıcısı olduğunu; barajlarla Dersim coğrafyasının, kültürünün, tarihinin ve inancının bir kez daha sinsi bir biçimde katledildiğini tespit etmemiş olmaları; bunların ötesinde özrünün samimi olduğuna inanmış olmalarını son derece üzüntü ve kaygı vericidir..
Bu Başbakan, İçişleri Bakanı, Vali ve bunların yandaşları bilmelidirler ki, biz Alevi ve Kızılbaşların, Kürtlerin Koçgiri’de, Dersim’de, Çorum’da, Sivas, Erzincan, Malatya, Maraş’ta onlarca yıldan beri kanayan bir yaramız vardır. Ve bu kan akmaya devam etmektedir.

Bu katliamların tüm sorumluları belirlenip yargı önüne çıkarılmadıkça, en yüksek devlet yetkilisinden, en ufak eli kanli piyon tetikçisine kadar adalet önünde hesap sorulmadıkça, Alevilerin–Kızılbaşların yarası kanamaya devam edecektir. Ve hiçbir şekilde bu katliamlar unutulmayacaktır, unutturulamayacaktır. Buna hiç kimsenin gücü yetmeyecektir.

Bu katliamların sorumluları tarih önünde eninde sonunda hesap vereceklerdir.

Erdal YILDIRIM
26.12.2011