Yorum’dan Sonra

Türküler söylüyordu güzel insanlar bize, eşlik ediyorduk tüm gücümüzle. Bazen gözler doluyordu ve akla düşüyordu yitirilen insanlar ve değerler…

Ceren ATAŞ

Sağımda ve solumda, hattâ önümde ve arkamdakiler ile aramızda mesafe yoktu, hattâ “aramız” diye bir şey yoktu. Et ete duruyorduk. Hepimizin nefesi birdi ve saçlarımız birbirine karışıyordu. Aniden bir kadın elini sol göğsünün üzerine götürdü sahnede ve hepimiz sol elimizi hava kaldırıp “Faşizme karşı omuz omuza!” diye bağırdık.

Yalan da değildi, omuz omuzaydık. Bedenlerimizin ötesinde bir şeydi bu, yüz binler… Orada hepimiz, birbirimizin anası, babası, kardeşi ve yari oluverdik o an. Birinin tırnağı kanasaydı ötekinin de ellinden akardı kan. Böyle bir omuz omuzalıktı işte, böyle bir sevdaydı.

Türküler söylüyordu güzel insanlar bize, eşlik ediyorduk tüm gücümüzle. Bazen gözler doluyordu ve akla düşüyordu yitirilen insanlar ve değerler… Ulaşamıyorduk onlara ama unutmamak için sesimizi yolluyorduk meydandan. Bizi duyduklarına dair ümit besliyorduk… Sonra faşizme inat gülmek isteyip de el ele tutuşup halaya durduk. Eğlence değildi böylesi, halayımız bile bir mücadeleydi. Herkesin yüzü gülüyordu, kimisi de zılgıt çekiyordu. Dünyanın en mutlu ve en umutlu insanları olarak vedalaştık sonra. Yarınlara doğacak barışı düşleyerek o meydandan uzaklaştıkça bir bir söndü mumlar. Arkamızı dönüp baktığımızda sanki her şey orada kalmıştı. Sanki biz bir eve toplanıp beraber güzel hayaller kurmuştuk ve sonra dışarı çıktığımızda normal yaşantımıza devam ediyorduk. Çünkü dışarıda başkaları vardı ve o başkaları bizden daha kalabalıklardı. Hem de bize düşmanlardı. Birden evlatlık olduk kendi sokaklarımızda, geri dönmek istedik o sıcacık eve. Olmadı, olmayacağını anladığım an yanağımda tokat hissettim adeta…

Böyle bir his kapladı işte Grup Yorum’un Bağımsız Türkiye konserinden sonra içimi. Karamsarlık kanımı zehirliyordu ve kalbimi sıkıştırıyordu; ama sonra meydanda içime çektiğim binlerin nefesi beni kendime getirdi. Anladım ki hayal değildi hiçbir şey, sadece hayal olabilecek kadar güzeldi. Hislerimizi kaybetmemek için tek yapmamız gereken ise omuz omuza durmaktan asla vazgeçmemekti…