Baharı mı Bekledin Be Berkin…

 Dersim’i çevreleyen Munzur Dağları nasıl da boynu bükük şimdi. Mart ayı utanır kendisinden bundan böyle. Birde yaralıdır artık. 

Nurettin Arslan

Olmadı Berkin, kara gözlüm olmadı. Mevsimlerdir uyanmanı bekledik. Bahar da vurmuşlardı seni, can evindeydi yara yerin.  Gitmek için yeniden Baharı bekledin demek.

Mevsimler devrildi. Bahara girdigimiz bu günlerde Berkin imiz derin uykusundan uyanır derken, sen çekip gittin be çocuk.

Zalim korkaktır, korkak olduğundan çocukları vurur. Birde ekmege düşmandır.

Bahar mevsiminin Mart ayındayız Berkin im. Mart çok zalim oldu bu yıl. Seni koparıp alıp gitti bizden. Şimdi toprağın tatlı tenine düşen ülkenin gözyaşlarıdır. Bak ülkende seni uğurlamak için milyonlarca insan ayakta. Eller sallanıyor arkanda bir o yana, bir bu yana. Yüreklerini parçalarcasını çaresizlik içinde donuk ve kederli bakışlar ile sana güle güle diyorlar.

Dersim’i çevreleyen Munzur Dağları nasıl da boynu bükük şimdi. Mart ayı utanır kendisinden bundan böyle. Birde yaralıdır artık.

“Berkin öldü” dediler. Dona kaldım olduğum yerde, ne yapacağımı bilmeksizin dönüp durdum bir o yana, bir bu yana. Oysa, çocuk yüreğin umudumdu benim. Hep uyanırsın diye bekledim.

Uyanacaktın be çocuk…  örnegin top oynayacaktın, deli taylar gibi sokaklarda koşacaktın, kitap okuyacaktın, Pulur da asi Munzurlara bakacaktın, aşık olacaktın, aşık olduğunun ellerinden tutup gözlerinde kaybolacaktın, şarkı söyleyecektin, halay çekecektin, Semah dönecektin. Daha neler neler yapacaktın…

Ama sen gittin. Mart ayı seni elimizden aldı. Nasıl da kederli, nasıl da yüregi kanıyor ülkenin. Oldumu şimdi Berkin im?

Ölümler vardır, kuş tüyü kadar hafif ve degersiz. Seni vuran, vurduranların ölümlerinin hiçliginden…

Ölümler vardır, dağ ağırlığından. Senin ölümün gibi. Nasılda ağır çöktün zalımın üzerine.

Ölümden söz ettigime bakma sen benim Berkin. Ölen sen degil, seni vuran ve vurduranlardır. Milyonlarca insan Berkin olup, dünyanın dört bir yanındasın şimdi.

Aslında, baharla birlikte sen uyandın işte. Uyandın ki, uyuyan toplum şimdi ayakta. Nasıl da birleştirip Berkin eyledin. Seninle birlikte ülkelerini daha bir sevgiyle sahiplenerek, hemde baharın uyanışı kadar, kış uykularını üzerlerinden atarcasına uyandılar.

 Bahar mevsiminin ilk ayı olan Mart ayındayız, Berkin im. Bahar ki doğuştur, sen bahar ile birlikte milyonların yüregine aktın. Bundan böyle baharda açan çiçeklerin adına Berkin, Ali İsmail, Mehmet, Medeni, Hasan, Ahmet, Ethem, Abdullah diye adlandıracağız.

Bak delikanlım…

Mevsimlerdir, milyonlarca insan, her dakika, her saat, her gün uyanmanı bekledik. Dedik ki, şimdi “Berkin kalkacak, gözlerini ovuşturacak diyecek ki, “ammada uykucuymuşum ben” gülümseyecek bize…”

Yüregimize konuk ettik seni. Şarkılar söyledik, şiirler yazdık, ninniler fısıldadık kulağına. Duydunmu bizi Berkin?…

Mehmet, Ali İsmail, Medeni, Hasan, Ahmet, Ethem, Abdullah yanlarında koca bir yer ayırmış küçük kardeşlerini bekliyorlardı.

Bilirsin, abiler küçük kardeşlerine hep iyi bakarlar. Bir de, korumak için üşüşürler üstüne.

Bugün seni abilerine yolculadık Berkin im. İşte buluştun,  mutlumusun iki gözüm, kanayan yaram. Selam söyledin mi benden, bir de yüreklerinden öptügümü.

Bir halk uyanıyor de, birde çok özledigimizi, yollara gözlerimizi yatırıp bekledigimizi söyle. Deki, zalim çok çirkinleşti. Yıkılacak can çekişiyor.

Güle güle Berkin…

Hey, abileri … topraktan aldınız haberi, Berkin in size doğru yola koyulduğunu. Berkin i bugün size yolculadık. İyi bakın kardeşinize. O en küçügünüz. Bilirsiniz, küçük kardeş nazlıdır. İyice sarılın, üşümesin. Birde doyasıya öpün.

Yüreginizden öperim kardeşlerim…