Festival tartışmaları bize neyi gösteriyor?

Dersim toplumu dağılmıştır. Gençliği Kanada’ya, Avrupa’ya giden, geride genci kalmayan bir toplumun geleceği zaten yoktur.
Dağılan toplum gerçeğine uygun hiçbir çözüm arayışı yoktur. Deprem, çevre, işsizlik-açlık ile ilgili en küçük bir çaba yoktur (Bu çabasızlık, kolay bir şekilde esnafı tek hedef haline getiriyor ki bu da doğru değil).

Eğer birşey yapmayacaksak, takatimiz yoksa, bu tabloya ağlamak, en azından yas tutmak gerekirken, toplum sanki normalmiş gibi -müzikli, bol nutuklu, ideolojik- bir eğlence festivali yapmak, bugünkü tartışma (ve öfkenin) temel nedenidir.

Son olarak, festival 1999’dan sonra birkaç kez amacına uygun yapıldı. Paneli panel, gezisi gezi, eğlencesi eğlenceydi ve halk mutluydu (Ne ilginç değil mi, festivalin o zamanki simgesi de ya Sew Uşe ya da Bawa Bertal’dı, ya da Uzun Memed).

İdeolojik gruplar ele geçirdikten sonra festival, tüm ruhunu kaybetti. Artık festival, sol veya Kürtçü müzik gruplarının sahne almasından ibaretti.

Festivali bitiren bu örgütler, 1988’de sosyalizmin çöküşü sonrası kendilerini yenilemediğinden, tek Alevi bölgesi olan Dersim’e sıkışmışlardı. Vizyonları yoktu, köylüydüler (1938 aşiret bölünmesi ve çatışmasının modern versiyonu gibi) son derece dargörüşlüydüler.

Artık bu örgütler, masum Dersimlilerin boynuna dolanmış birer kementti (Bu örgütlerden birine ömrünü veren, içeride çürüyen -hâlâ içeride, İmralı’da- HY, bir defasında hapishanede, “bu örgütler kendilerini yenilemezse çeteleşir” demişti, sonuç ortada).

Bu iş (festival yani), tam yirmi yıl evvel bitmişti aslında. Çok kendinizi üzmeyin, mevcut ideolojik siyasi kümeleri çok önemsemeyin, yepyeni bir kuşak geldiğinde bu işler zamanla düzelir.

Ne demiş eskiler, su akar yatağını bulur.

(Hüseyin Aygün, 24.7.2024)