Mı va, belka mıletê ma esmer tenê amo ra xo

Ma şime bonê cemi, mılet koto têpey, sonê, nu’ cênê, heni nisenê ro. Mı ki terê (jê) dinu nonê xo guret, şine, niştıne ro. Nat u bota mı nia da, mı werezaê xo caê nêdi. Çıke maa xo Pırdosur rawa, mı rê ki wereza yeno.

Esmer ez ke şine koti feteline, mı va, belka welat de mıletê ma tenê amo ra xo. Mı nia da ke hê be hê peyser şiyê. Gegane ki xorê qarin. Van, ‘to rê çı, tı se kena, çae honde kuna ra dıme? Çı beno, bıbo; ez ke na zon qesey ken, ezo ke ney rê wayir veji’ van. Tepia raa xo ra son.

Esmer dı cay de qomê ma ra dı teney şiy heqiya xo. Caê xo cenet bo, wertê gul u nuri de bımanê. Hurdımêna ki Bursa de dardi we. Mı çae nê sıma rê nusnay? Rozê yena, ezı ki na homete ra bar ken, wertê sıma ra son. Na sıma pêrune rê weşiya mı bo: Pirê, Rayverê, Mursıdê biarê, Zonê Ma ra kamıji gulvang dano, bıdo. Mı be adet u kulturê Elewiyênia ma wedarê.

Çae mı nia va? Uwo ke şiyo heqiya xo, kerdo cınaza, ardo verê çêveri, cı ra rajiyêni cênê. Ez nia düri ra vınetıne, mı va, ala çutır na weşiya ninun’a peyêne anê hurendi? Piri mikrofon kerd xo dest. Va ke, “pêro pia têlewe de vınderê, nia saf bıjêrê, helaliye cême.” Mıleti pêro vatena dey kerde, heni jêde duzane çina, honde ke têlewe de vıneti. Taê sapqa peyser çarnenê, taê heni vındenê. Sate jüya. Jüna lowê mı dero, mı va,

“Bıra, çae sate jüye de helaliye cênê?” Va ke,

“Camiye de hona namaz derê. Heni anê hesav ke namaz ke xeleşiya, o ra dıme helaliye cêrina.” Mı va,

“Bıra, na hermete Elewiye niya?” Va ke,

“Elewiya.” Mı va,

“Nae key namaz u rozeo derg gureti bi?” Va ke,

“Çiyo henên çino. A ma rawa.” Mı va,

“Çae, eke henio, çae namaz sero vındenê? Gulvang cı dê, berê, wedarê.” Nia reyê çımi ardi mı ra, va ke,

“Yao, tı mısılman niya? To ra mıseme, çıwo?” Mı nia da ke, no zof hêrsıno, mı tenê bın ra guret. Mı va,

“Bıra, tı koti rawa? Va ke,

“Nazmiya.” Mı va,

“Heww, tı Qızılkilise rawa?” Reyna çımi ardi mı ra, mı va, nıka dano mı ro. Mı va,

“Bıra, meherediye; xorê qesey keme. Çae heni çımu ana mı ra? Ayvo, ez kokımıne!” Va ke,

“Apo, qa, tı ki zof xo sera şiya. Vana, ‘namaz çıko, çae honde vındarnenê, berê wedarê’. Çı beno, bıbo.”

Ma nia da ke, gulvang xeleşiyo, mılet kuno otobus, ezı ki gıra’ gıra’ şine lowê mordemeki de niştıne ro. Mı va,

“Mezeli xeylê düriê?” Va ke,

“Nê, apo.”

Ez bine ap. Ma xeylê şime, hergu ca toz u thafano, otobuşi ma berdime ortê mezelun de nayme ro. Arevê cınaza ki ame lowê mezele de vınet, meyt kerd mezele, herre kerde ra ser. Piri oncia gulvang da, xeylê ki kerd ra derg. Xatırgolmağiye (sareweşiye) ki çarna Tırki. Hezveta meyti çêverê mezelun de vıneta, pêro dest cênê, toqa kenê, vêrenê ra, sonê. O ra dıme endi kes xatırgolmağiye nêsono. Uza ra bime raşt, tepia niseme ro, otobuşi ma anê bonê cemi. Ez oncia şine bover destê yê mordemeki de niştıne ro. Mı va,

“Dereza, ezı ki Pırdosur rau.” Va ke,

“Hewww; maa mı uza rawa.”

Ma şime bonê cemi, mılet koto têpey, sonê, nu’ cênê, heni nisenê ro. Mı ki terê (jê) dinu nonê xo guret, şine, niştıne ro. Nat u bota mı nia da, mı werezaê xo caê nêdi. Çıke maa xo Pırdosur rawa, mı rê ki wereza yeno. Piri oncia Tırkiyê xo ra gulvang da. Uştime ra, nêverdano, yen cêr, jüy dest da hermê mı ro. Cêrune ra ke werezaê mıno. Ma pia şime cêr. Va ke,

“Bê, to rê çay biari.” Xo ra ezı ki ae wazen. Ma rê dı çay ardi, têlewe de niştime ro. Va ke,

“Apo, tı çae Mısılmanu de qarina?” Mı va,

“Hesa hesa, ez çae Mısılmanu de bıqari’? Mısılmani, Qurana xo esta, rozê xo esto, namazê xo esto, sonê, benê heci. Phonc sartê xo u hirıs u dı tarıqê xo esto. Ez dine de nêqarin. Ez, naê ke xo nanê ro Mısılmanu ser, dine de qarin. Tı sona camiye?”

“Nêson.”

“Tı sona hec?”

“Nêson.”

“Tı Qurane wanena?”

“Nêwanen.”

“Tı rozeo derg (Remezan) cêna?”

“Nêcên.” Mı va,

“O oxt tı züri kena.”

Xafılde oncia sırtmısê serê xo bi, va ke,

“Çae, ez gawurıne?”

Mı dest eşt ra cı, mı va,

“Ala ronise, qesey keme.” Oncia nişt ro. Mı va,

“Nia de, tı Elewiya; tı wayirê pir u rayveria. Tı wayirê raa. Tı gereke vazê ‘ez Elewine.’ To ke va ‘ez Mısılmanıne’, o oxt tı xo inkar kena. To ra vanê, ‘tı ke Mısılmana, bê camiye, namaz u rozê xo bıjê’.” Oncia xıla serê xo bi, mı oncia dest eşt ra cı, nişt ro. Mı vengê xo bırrna, qesey nêkerd. Cêra ra mı, va ke,

“Apo, çae qesey nêkena?” Mı va,

“Lao, tı sat reyê xıl bena, sona. Nia de, mılet qaytê ma beno.”

Şi, ma rê dı çayê bini ardi, eke jü ki lazekê tey ardo. Destê mı toqa kerd, va ke,

“Apo, tı koti ra yena?” Mı va,

“Austurya.” Va ke,

“Lewê mı to dest’a vo. Xızırê gılê Koê Bağıre bo ke tı doğri vana.” Mı va,

“Mı se va, bıra?” Va ke,

“Mı pêro hesnay; to na derezaê mı ra çı ke qesey kerd, mı gos da, ez na peyê to de pençere de bine.” Va ke, “Apo, na welat de mıletê ma tersu ver heni keno. Nê pêro vanê ‘ma Mısılmanime’, kes ki thowaê Mısılmanêni nêkeno. Elewiyênia xo ki inkar kenê. Fekê keşi ra nêvejino, nêvanê ‘ma Elewime’. “

Yê lazeki Zonê Ma qesey kerd. Werezaê mı zor kerd Tırki, peyniye de ma ameyme hurê. Ez ke bine raşt, va ke,

“Apo, destê xo mı de, phaçi keri!” Mı destê xo cı nêda, lew na çımun’a, bine raşt.

Esmer amalê mı pêro nia vêrd ra. Nıka amune, nine pêrüne nusnen. İsala reyna ke amune, mıletê ma tenêna yeno ra xo, zonê xo u kultırê xo tenêna rınd avê beno.

Ali Dikme