Cihan Söylemez Yazdı: ‘Taziye’

Ve şimdi sormak istiyoruz sayın valiye, sayın hükümet yetkililerine; Anzaklarla olması gereken ve olan diyaloğu neden Dersimlilerle kurmuyorsun?

Yıl 1915,
Çanakkale Savaşlarının en şiddetli yılı.
On binlerce Avustralyalı , Yeni Zellanda’lı, İngiliz, Fransız asker sömürgecilik uğruna , yönetimleri tarafından Osmanlı topraklarına savaşmaya gönderilmiştir.

Bu “ mavi gözlü ,beyaz tenli, sarışın “ ellerinde silah cepheye yollanan gençlerin karşısında ise, Anadolu’nun ve elde kalan son Balkan toprağı Trakya’dan gelmiş “ kara gözlü , ela gözlü , esmer tenli , zayıf bedenli “ kimi yerde çocuklar kimi yerde gençler kimisine göre İmparatorluğun Batılı mekteplerinde eğitim görmüş son nesil talebeler “ vatan savunması “ yapmaktadır.
Anzak askerleri “ Çok Yaşa Kraliçe “ naraları eşliğinde , kendi topraklarından fersah fersah uzaklıkta bir coğrafyayı işgale gelmişlerdi. Ellerinde son model silahlarla kara harekatına başlıyorlar , savaş gemilerinden ise nefes dahi aldırmayacak “ bombardımanlar” yapılıyor.

Günlerce siper savaşları yapılıyor , on binlerce Anzak askeri ve on binlerce Osmanlı askeri hayatlarını kaybediyor. Savaş sırasında binlercesi , toplu şekilde açılan mezarlara defnediliyor.
Savaş bitiyor. “ Kraliçe’nin askerleri “ yeniliyor. Osmanlı ise “ kazanmasına rağmen tükeniyor “.
Geri de binlerce toplu mezar , cephenin neresinde öldüğü bilinmeyen veya cephe de kaybolan askerler , çocuklarının naaşlarını arayan binlerce aile kalıyor.

Osmanlı Hükümeti ile Britanya Hükümeti “ toplu mezarların açılması, kayıpların bulunması, dini usüllere göre defnedilmeleri, kayıp yakınlarına bilgi verilmesi “ yönünde bir komisyon kuruyorlar. Bu komisyon Çanakkale’de günlerce çalışıyor, toplu mezarlar açılıyor, naaşına ulaşılan her asker Çanakkale’de oluşturulan “ Britanya/ Anzak, Fransız “ mezarlıklarına defnediliyor. Mezarlarının üzerlerine isimleri yazılıyor. Ailelerine bilgiler veriliyor. Daha sonra Çanakkale’de Anzaklar/İngilizler/Fransızlar “Anıt Mezarlar “ inşaa ediyorlar.

Bu çalışma sürecinde, Osmanlı Monarşisi yıkılıyor , Cumhuriyet rejimine geçiliyor , Cumhuriyet’in mimarı Mustafa Kemal , 1934 yılında basına verdiği demeçte işgalci Anzak askerleri için “ Bu memleketin toprakları üzerinde kanlarını döken kahramanlar ! Burada dost bir vatanın toprağındasınız. Huzur ve Sükun içinde uyuyunuz. …

Evlatlarını uzak diyarlardan harbe gönderen analar! Gözyaşlarınızı dindiriniz, evlatlarınız, bizim bağrımızdadır…
Onlar, bu topraklarda canlarını verdikten sonra, artık bizim evlatlarımız olmuşlardır “ der ve taziyelerini iletir.

O günden sonra, Anzakların torunları her sene Çanakkale’ye gelir , savaşta hayatını kaybetmiş atalarının mezarlarını ziyaret eder, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin katıldığı ortak anma etkinlikleri ile geçmişin, geleceği zehirlememesi için birlikte mesaj verip, karşılıklı taziyelerde bulunurlar.
…

Sene 2015,
Dersim’in Hozat ilçesinin Bargini Köyü Seke Sure mezrası;
1938 yılında yakılıp “xan-hırave” hale getirilmiş, bir yıkıntının içinde.
Hozat Cumhuriyet Başsavcılığı , hukuki süreç sonunda kazı çalışması yürütüyor.
14 Nisan’da başlayan ilk kazıda “ içlerinde bebek ve çocukların da olduğu 8 kafatası “ çıkıyor.
15 Nisan’da “ 5 insan kafatası” daha çıkıyor.
2 gün boyunca yanmış toprak “ kemik kusuyor” , bir değil , on değil , yüz değil hem de
Binlerce …
Kimi iskeletin yanı başında “ küçük bir cep aynası “…
Bir parmak kemiğinin üstünde bir “ yüzük”…
Bir diğer kemiğin yanı başında üzerinde katledilenin isminin olduğu “ muhtarlık mührü”…
Yine bir diğer mührün isminde “ Halil “ yazıyor…
Bir diğerinin yanında “ takı” eşyası çıkıyor…
Yakılmış binanın kömürleşmiş odunları çıkıyor…
Toprak elendikçe “ kurşun” çıkıyor , “ boş mermi kovanı “ çıkıyor…
7 insan kafatası yan yana bir yerde , metruk yapının ortasında,
Vurulan her kazma ile temel ortaya çıkıyor , direk taşı evin tam ortasında beliriyor.
“ Ocak “ dediğimiz “ Lozine “ ortaya çıkıyor , içinde parıldayan kömür birikintisi…

Yıl 2015…
Üzerinde silah taşımayı inancına aykırı bulan, Ağuçan’ın 24 evladı 77 yıldır öyle yatıyor yerde,
Muhtar Hasan Canan , muhtarlık mührü ile “ ben burdayım “ diyor…
77 yıl önce gözünden son yaş dökülen bebek “ ben burdayım” diyor…
Seyit Turabi’ye ait hüviyet cüzdanı, “ ben burdayım” diyor…
Küçük cep aynasını yanında taşıyan kız çocuğu “ ben burdayım “ diyor…
Kimi çocuktu,
Kimi ana emziğinde bebek,
Kimi bastonuna vermişti ağırlığını,
Biri muhtardı , devletin hem de kamu görevlisi , mührü dahi vardı,
Biri anaydı , biri baba…
Uzun derviş sakallarıyla bir Alevi Piri vardı,
Ne ellerinde bir silah vardı , ne de bir yeri işgale gitmişlerdi , ne de birini öldürmüşlerdi…
Savaşta yoktu ortada , devlet gelip, onları katledip , gitmişti … Ve aradan 77 yıl geçti…
Kimse ONLAR için “ TAZİYE” dilemedi…
Vali , haberleri izledi “ sustu”…
Kaymakam , haberi vardı “ sustu”…
Hükümet , “ gerekirse özür dileriz “diyordu , “sustu”…
14 Nisan’da “ sustu” , 15 Nisan’da “ sustu”…
16 Nisan 2015’te ki Dersim Barosunda ki basın toplantısında Suat Baran, katledilen ailelerin akrabası olarak “ Biz kimseye , bu katliam nedeniyle kin ve öfke duymuyoruz “ diyor ve  “geleceği zehirlemek” istemiyoruz diyordu ve halen diyor …

Ve şimdi sormak istiyoruz sayın valiye, sayın hükümet yetkililerine; Anzaklarla olması gereken ve olan diyaloğu neden Dersimlilerle kurmuyorsun?

Kendi yurttaşına “TAZİYE“ dilemek, çok mu zor ey Makam-ul Devlet-i Ali (!)…?
4 Mayıs yaklaşıyor ve Dersim Tertelesi’nin anma yıl dönümünde bir mesaj bekliyoruz, Sayın Dersim Valisi, Sayın Hükümet yetkilileri …
Gelin “Geleceği Zehirlemek” yerine “Geleceğe Hayat Verelim“, “Geçmişi aydınlatalım ” …

Av. CİHAN SÖYLEMEZ